Ragna en ik vinden elkaar leuk, maar ook ingewikkeld. Ragna is volop in de puberteit. Ze danst als de beste. Ze danst het liefste de hele dag. Al dat andere waar de schooltijd mee vol zit: het hoeft van Ragna niet zo nodig. Dansen, dat is fijn. Met dansen heeft ze haar plek in de klas veroverd. Wij dansen af en toe met haar mee. Zelfs ik, de hork.
Rekenen is zo lastig voor Ragna. Elke nieuwe som bied ik haar aan via hetzelfde stramien, een vaste structuur. Vaak snapt ze het nadat we samen een of twee sommen gemaakt hebben, maar een dag of wat later moeten we weer opnieuw beginnen. Ik moet Ragna één-op-één begeleiden aan de instructietafel. Anders is er te veel schaamte. Anders is er te veel afleiding. Anders komt ze vast te zitten. Maar één-op-één is Ragna geweldig.
Ze begint altijd nors: ze kón het wél. Ik hóefde haar niet te roepen. Maar ze weet dat ze elke dag aan de beurt komt. Dat maakt de norsheid minder. En dan gaan we samen. Ik vragen stellend. Zij schrijvend, gaandeweg steeds meer denkend, meedenkend met de som. Ontspanning bij Ragna. Opgelucht gaat ze meestal weer zitten. Opgelucht en ook wel trots. Opgelucht dat het klaar is bij de instructietafel. Trots dat ze het beter begrijpt dan ze dacht.
Maar o, als ze erachter komt dat ik een fout heb gemaakt. O, dan is ze niet mals. Dan komt de puber in compleetheid in haar naar boven. Eerst de confrontatie. Dan de nurksheid. Dan het tijden net doen alsof ze nog boos is.
Laatst hadden we een oplossing. Of beter: Ragna had een oplossing. Ik had iets beloofd wat ik buiten mijn schuld om niet kon waar maken (daar is Ragna niet gevoelig voor: “Je had het beloofd.”)
De oplossing was een dancebattle. Ik tegen Ragna. ’s Middags, laatste kwartier. Ik kon mijn ‘fout’ afkopen vond Ragna. Natuurlijk zat er iets venijnigs in haar voorstel. Ze wist dat ze me zou aftroeven. Maar er zat ook iets teders in: ze bleef de relatie zoeken. Lady Gaga en Bruno Mars opgezocht. Die with a smile op het digibord. En we gaven elkaar de beurt. En we kregen beiden applaus. En we kregen beiden aanmoedigingen, ook al waren mijn moves niet zo soepel als die van Ragna.
Toen mijn tong op mijn schoenen hing, nodigden we iedereen uit om mee te dansen. Dat kan Ragna. Dan danst iedereen mee. Ze ontroerde me doordat ze me na afloop een hand gaf. Ze keek me recht aan. Een glimlach was er niet, maar de hand zei alles.
Columnist Arjen Tabak kent de basisschoolpraktijk van vele kanten. Meer dan twintig jaar was hij stamgroepleider. Vorig jaar had hij een groep 3; dit jaar is hij meester in groep 7. De naam ‘Ragna’ is een pseudoniem.
Jenaplan-kindportret: het kindportret (of in uitgebreide versie: kindbiografie) is een begrip dat je misschien vandaag wat minder hoort, maar in artikelen van jenaplanners als Ad Boes en Anite van Oijen kom je het regelmatig tegen. Het schetsen van een beeld van een kind in zijn hele ontwikkeling vond al plaats op Petersens oefenschool in Jena. In Het Kleine Jenaplan, spreekt hij over het schrijven van ‘karakteristieken’, voor ouders en voor de kinderen zelf (Petersen, 1927, Ned. vertaling 1985, pp. 72-76). Het is een goede gewoonte om je aandacht bijvoorbeeld tijdens een blokuur of een pauze regelmatig te richten op een individueel kind en te oefenen om ‘het hele kind’ te zien, voorbij gedrag of prestaties.
Foto danser bij ondergaande zon: GidonPico (Pixabay, creative commons)
Foto dansvoorstelling kinderen: Larissa Rand (NJPV-conferentie 2019)
Foto opgetilde danseres: Larissa Rand (NJPV-conferentie 2017)
0 reacties